Vandaag was ik op een begrafenis, mijn begrafenis. Je zult nu vast denken dat het in een droom was, maar nee, het was geen droom. Ik neem je mee naar het moment waarop ik me omdraaide bij het graf en terugliep naar de man die mij de afgelopen maanden heeft begeleid, Brian van Leeuwen (https://www.brianvanleeuwen.com).
Vandaag vond de laatste sessie plaats van een prachtige, bijzondere en leerzame reis die ik mocht maken tijdens het Mystery School Traject bij Brian. Ik zag al twee weken op tegen dit moment, omdat ik na zo’n intensief traject weer alleen verder moet gaan.
In de auto raakte ik al helemaal in de stemming door nummers als “Living Through Me,” “I Let Myself Cry,” en “To Become Born.” Ik miste zelfs de afslag. Toeval? Of was het mijn gevoel dat eigenlijk nog niet wilde stoppen? Eenmaal aangekomen stapte ik uit de auto en controleerde ik of ik mijn beren amulet nog om had. Ja, hij zat natuurlijk gewoon om mijn nek. Na een warm welkom betrad ik de ruimte en zag ik mijn foto staan. Ik maakte een grapje naar Brian: “Het lijkt wel alsof ik opgebaard lig.” Daar stonden we, twee mannen, broeders, even stil te kijken naar een oude vriend die daar opgebaard lag.
We begonnen de sessie zoals gebruikelijk, met vragen als: “Hoe gaat het?”, “Wat speelt er op dit moment?”, “Wat is je intentie?” (volledige acceptatie van mezelf). En zo begon de reis. Naar binnen, in mijn lichaam, voelen, ervaren en kijken wat er naar boven komt. Ik voelde een pijn in mijn buik en rug alsof er iets door mijn lichaam stroomde, mijn energie zakte weg, ik voelde me zwaar. Tot het moment dat Brian vroeg: “Ben je er klaar voor om je oude ik te begraven?” Geen vezel in mijn lijf twijfelde: “Ja, dat zou ik wel willen.” In mijn hoofd kwam op dat ik iets moest achterlaten, maar ik ga mijn amulet toch niet achterlaten?
Onderweg naar het bos kreeg ik het gevoel van de “Walk of Atonement” uit Game of Thrones. In het bos voelde het echt als een begrafenis. Brian en ik spraken over de oude ik en wat ermee achtergelaten mocht worden. Na vijf minuten lopen bevonden we ons op een brede laan met hoge bomen, waar de zon door het bladerdak scheen. Het voelde als magie, als een kerkdienst voorafgaand aan de begrafenis. Daar liepen we, midden op het pad, met mensen en engelen aan de zijkant. Het voelde echt als een film, ik zag het ook als een film, drone-opnames, close-ups, alles tegelijk.
We staken een open plek over en gingen zitten. Brian legde uit wat de bedoeling was: “Loop naar die boom alsof je de kist naar het graf brengt. Neem afscheid en kom dan terug.” Ik keek naar de boom en besefte dat het echt tijd was.
Met respect en overgave bracht ik de kist naar de boom. Aangekomen bij de boom zag ik een gat. Ik keek erin en vroeg me af of ik moest gaan graven, of dat ik erin moest gaan liggen. Maar toen ik beter keek, zag ik al iemand liggen in het zand, tussen de takjes en steentjes. Ik bedankte mijn oude ik, dankbaar voor al het mooie en al het slechte, het goede en het kwade, het donker en het licht. Ik pakte wat zand van de rand en liet het naar beneden vallen. Ik stond op en keek nog één keer naar mijn oude ik. Moest ik mijn amulet achterlaten? Nee, dat is zonde.
Ik liep verder naar de boom. Toen ik daar tegen de boom stond, voelde ik de wind opkomen. Het was de nieuwe wind die het oude meenam. Ik was klaar om terug te lopen, maar er bleef een gedachte terugkomen. “Laat je beer hier achter.” Ik liep naar het graf en deed mijn ketting af. Ik legde hem op mijn oude ik neer en zei: “Rust zacht, dank je wel.”
